Dat McLagan uit The Faces komt moge duidelijk zijn. Deze man heeft geschiedenis geschreven, zijn inbreng was tot op een zekere hoogte betekenisvol, en niet alleen voor deze historische band die naam maakte met ondermeer "Itchycoo Park". Zijn karakteristieke orgelspel is hoorbaar op Rod Stewarts hits "Maggie Mae" en "Stay With Me", maar ook op The Rolling Stones kraker "Miss You". Kortom, Ian McLagan is een door de wol geverfde rock artiest, en dat zal niemand hem bestrijden. Hij heeft in zijn jonge jaren meer gezien en ervaren dan de meesten onder ons, inclusief mijzelf.

Sinds 1994 woont deze Troublemaker in Austin Texas, waar hij zich primair richt op the Bump Band (bestaande uit artiesten als Mark Andes, Scrappy Jud Newcomb, en drummer Don Harvey.) Is Never Say Never nu een schitterende plaat? Ik wens het te betwijfelen. Er staan beslist een aantal leuke nummers op, maar het loopt af en toe onaangenaam stroef. Geluidstechnisch heeft men niet alles uit de kast getrokken, en frequent meen ik een tik te ontwaren alsof een LP speelt. (of het moet aan mijn promo gelegen hebben, want die bleef na een aantal draaibeurten dood hangen in mijn speler) Zang van McLagan verdient allerminst de schoonheidsprijs, waarbij een zekere paralel met Rod the Mod hem niet ontzegd kan worden, iets wat weer een zekere charme vertegenwoordigt. Aardige bijkomstigheid is dat Patty Griffin het slotnummer voorziet van aanvullende vocalen. Bedenk wel, deze man draait al jaren mee, en heeft de nodige van zijn collega’s overleefd. (direct en indirect door hun onverantwoorde levensstijl.)

Het is een sympathiek plaatje, maar ik vraag me daarnaast eveneens af wie hier op zit te wachten, want ik hoor ziel noch zaligheid. Na veel plussen en minnen is deze cd gewoon ter vermaak en klinkt als bezigheidstherapie voor een oude rocker.

SMP